Triagist? Onmisbare schakel

“Mijn vrouw doet raar en ik dacht ik moet nu toch maar even bellen.”

Mijn nieuwsgierigheid als meeluisteraar is direct gewekt. Als kwaliteitsfunctionaris mag ik meeluisteren tijdens een dienst op de huisartsenspoedpost. De triagist naast mij reageert rustig en vraagt wat er dan precies zo raar is. Al stotterend komt er steeds meer informatie. Mevrouw slaapt veel, ze praat warrig. Ze waggelt ook wat met het lopen. En ze zou gaan koken, maar is halverwege gestopt - met het gas nog aan - en op de bank gaan liggen. Mijn alarmbellen gaan af.

Vóór mijn huidige baan, heb ik jaren gewerkt met mensen met hersenletsel. Mijn eerste gedachten gaan dan ook direct uit naar wat ik denk te herkennen: een beroerte. Meneer doet zijn best om rustig te spreken. Het is duidelijk dat hij stottert en als de spanning oploopt tijdens het gesprek, neemt ook het stotteren toe. De triagist registreert duidelijk alle signalen en doet waarvoor ze opgeleid is. Ze blijft rustig, stelt duidelijke vragen, probeert zoveel mogelijk informatie te verzamelen en ondertussen meneer zo rustig mogelijk te laten spreken. Er wordt van alles in het systeem getypt en het besluit dat ik verwachtte, volgt: de triagist stuurt een ambulance.

Het telefoontje met meneer is afgesloten en enigszins beduusd zit ik naast de triagist. Wat frustrerend dat je verder niets kunt doen en ook niet weet hoe het verder gaat. Zo raken we in gesprek over de dagelijkse realiteit van de triagist: je bent een belangrijke schakel, vaak zonder begin en zonder eind.

Meestal is er al een aanloop geweest voordat mensen contact opnemen met de huisartsenspoedpost. Soms is er contact geweest met de eigen huisarts, soms niet. Hoe dan ook; de beller kan nu niet langer wachten. De triagisten zijn de schakels die razendsnel inventariseren wat de situatie is en welke actie nu nodig is. Deze actie zetten ze in. Variërend van het geven van advies tot het sturen van een ambulance. En dan eindigt het contact alweer.

Als schakel tussen al die kanalen en mogelijkheden is het werk van een triagist altijd dynamisch. Je weet nooit wat de dienst je brengt, wie je aan de lijn krijgt, welke vraag deze keer bij jou terecht komt. Soms een lach, soms een traan, maar altijd klaarstaan als de nood hoog is. Terwijl ik mijn gedachten nog even laat gaan over die wonderlijke uitersten, gaat de telefoon alweer.

Ik zet mijn koptelefoon weer op. “Goedenavond, met de assistente van de huisartsenspoedpost, waarmee kan ik u helpen?”